اگرجاش بود اینجا میگفتم

اما نه... نشود فاش کسی آنچه میان من و توست!

حتی وقتی دارم حرف میزنم گوش اون تو راهی ها رو هم بگیر

فقط خودم باشم و خودت

آخه اصلا خیلی از اینا که میخوام واست بگم رو اگه کس دیگه بشنوه بد میشه

هم واسه من هم واسه تو

تا تو باشی و من، میدونم که هر چی هم بگم ازمهربونی نگاهت هیچی کم نمیشه

میتونم داد بزنم شکایت کنم ناله کنم بد و بیراه بگم گریه کنم و.....

و آخرش بازم چیزی جز گرمای محبتت رو حس نکنم

چی بگم برات که زودتر از من ندونی؟

چی بگم که بهتر از من نفهمی؟

تو که بهتر از من میدونی از چی داره دلم میسوزه

تو که ترس منو زودتر از خودم حس میکنی

تو که نیازی نداری حرفم رو با کلمه ها بشنوی

میدونم خیلی وقتا منتظرم بودی و بدقولی کردم

خیلی وقتا سراغم اومدی و بی اعتنایی کردم

میدونم هی قول دادم هی شکستم

از مهربونیهات سوء استفاده کردم

میدونم با از راه رسیدن هر قامت رعنایی فراموشت کردم و رفتم

تا وقتی کارت نداشتم یادت نیفتادم

میدونم دوستم داشتی و من لایق نبودم

میدونم ... همه اینا رو میدونم....

اما بازم با همه اینا....

راستی من باید شاکی باشم یا تو؟

آخه تو مهربونی... تو با مرامی... تو خوش قولی... تو بزرگی...

نمیشه حالا این دفعه هم به شکایتم گوش بدی؟

نمیشه بازم با پر رویی ازت گله کنم؟

حالا این دفعه هم...

آخه جز تو به هیچ کس نمیتونم بگم

بگم؟

...